Svaki naučni rad ocjenjuju najmanje dva recenzenta, kojima nije poznat identitet autora, kao što ni autoru nije poznat identitet recenzenata. Na ovaj način dobija se objektivna ocjena rada, i ostvaruje kvalitet. Radovi koji dobiju pozitivnu recenziju objavljuju se, a radovi koji dobiju negativnu recenziju mogu se ili vratiti autoru na doradu ili odbiti u potpunosti. Recenzenti se tom prilikom rukovode svojim naučnim i stručnim znanjima, kao i pravilima etike.

Sistem recenzija vuče korijen is sistema ‘peer review’ koji je ustanovio prvi put Henry Oldenburg, osnivački urednik Philosophical Transactions of the Royal Society 1665. godine u Londonu, koji je bio prvi urednik tog časopisa. Oldenburg je garantovao da će naučni radovi biti objavljeni brzo, da će služiti kao priznanje naučnicima za njihov originalni rad, te da će se osigurati kvalitet i standardi u objavljivanju, tako što će radovi biti poslati ekspertima u datoj oblasti da ih komentarišu i preporuče objavljivanje. Danas se ovaj postupak koristi u cijelom svijetu, te je rad koji je prošao proceduru ‘peer review’ (odn. postupak recenzije) više cijenjen u naučnoj zajednici nego onaj koji to nije[1]. Postupak je jednostavan. Naučne kolege autora iz iste oblasti ocjenjuju sadržaj svakog rukopisa i preporučuju uredniku objavljivanje, ispravku ili odbijanje objavljivanja rada. Cilj ovog postupka jeste da se objavi rad koji sadrži naučnu vrijednost, te da je validan[2] kako po sadržini tako i po formi.